tag:blogger.com,1999:blog-79885485785245753082024-03-14T04:30:28.547-07:00Όλα για τη ποίηση !!Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.comBlogger216125tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-52124718635640923252019-06-17T04:57:00.003-07:002019-06-17T04:57:45.035-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 style="background-color: lightyellow; color: #cc0000; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 12pt; margin-bottom: 12px; margin-top: 30px; text-align: center;">
<br /></h1>
<h1 style="color: #cc0000; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 12pt; margin-bottom: 12px; margin-top: 30px; text-align: center;">
Κικὴ Δημουλᾶ - Ποιήματα</h1>
<h1 style="background-color: lightyellow; color: #cc0000; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 12pt; margin-bottom: 12px; margin-top: 30px; text-align: center;">
<div style="color: black; font-size: 13.3333px; font-weight: 400;">
Κικὴ Δημουλᾶ (1931-): ποιήτρια ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, ἀκαδημαϊκός.</div>
</h1>
<h1 style="background-color: lightyellow; color: #cc0000; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 12pt; margin-bottom: 12px; margin-top: 30px; text-align: center;">
<br /></h1>
<h1 style="background-color: lightyellow; color: #cc0000; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 12pt; margin-bottom: 12px; margin-top: 30px; text-align: center;">
<br /></h1>
<h1 style="background-color: lightyellow; color: #cc0000; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 12pt; margin-bottom: 12px; margin-top: 30px; text-align: center;">
ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ</h1>
<div style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;">
Ὅλα τὰ ποιήματά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη<br />ἀτέλειωτα μένουν.</div>
<div style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;">
Φταίει ποὺ πάντα βιάζεται ἡ ἄνοιξη,<br />φταίει ποὺ πάντα ἀργεῖ ἡ διάθεσή μου.</div>
<div style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;">
Γι᾿ αὐτὸ ἀναγκάζομαι<br />κάθε σχεδὸν ποίημά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη<br />μὲ μιὰ ἐποχὴ φθινοπώρου<br />ν᾿ ἀποτελειώνω.</div>
<div style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px;">
<br /></div>
<h1 style="color: #cc0000; font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 12pt; margin-bottom: 12px; margin-top: 30px; text-align: center;">
<br /></h1>
</div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-38817410886071620812016-02-19T23:55:00.001-08:002016-02-19T23:55:10.523-08:00Στες Σκάλες- Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">Την άτιμη την σκάλα σαν κατέβαινα,</span><br style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">από την πόρτα έμπαινες, και μια στιγμή</span><br style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">είδα το άγνωστό σου πρόσωπο και με είδες.</span><br style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">Έπειτα κρύφθηκα να μη με ξαναδείς, και συ</span><br style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">πέρασες γρήγορα το πρόσωπό σου κρύβοντας,</span><br style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">και χώθηκες στο άτιμο το σπίτι μέσα</span><br style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">όπου την ηδονή δεν θά ’βρες, καθώς δεν την βρήκα.</span><br style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><br style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">Κι όμως τον έρωτα που ήθελες τον είχα να σ’ τον δώσω·</span><br style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">τον έρωτα που ήθελα — τα μάτια σου με το ’παν</span><br style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">τα κουρασμένα καί ύποπτα — είχες να με τον δώσεις.</span><br style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">Τα σώματά μας αισθανθήκαν και γυρεύονταν·</span><br style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">το αίμα και το δέρμα μας ενόησαν.</span><br style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><br style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: #efe0cb; color: #bbbbbb; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">Aλλά κρυφθήκαμε κ’ οι δυο μας ταραγμένοι.</span></div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-25380503911935924982015-10-31T06:24:00.001-07:002015-10-31T06:24:42.623-07:00ΜΙΑ ΜΕΤΕΩΡΗ ΚΥΡΙΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: lightyellow; font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13.3333px;">
Βρέχει...<br />Μία κυρία ἐξέχει στὴ βροχὴ<br />μόνη<br />πάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι.<br />Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν οἶκτος<br />κι εἶναι ἡ κυρία αὐτὴ<br />σὰν ράγισμα στὴ γυάλινη βροχή.<br />Τὸ βλέμμα της βαδίζει στὴ βροχή,<br />βαριὲς πατημασιὲς καημοῦ<br />τὸν βρόχινό του δρόμο<br />γεμίζοντας. Κοιτάζει...<br />Κι ὅλο ἀλλάζει στάση,<br />σὰν κάτι πιὸ μεγάλο της,<br />ἕνα ἀνυπέρβλητο,<br />νά ῾χει σταθεῖ<br />μπροστὰ σ᾿ ἐκεῖνο ποὺ κοιτάζει.<br />Γέρνει λοξὰ τὸ σῶμα<br />παίρνει τὴν κλίση τῆς βροχῆς<br />―χοντρὴ σταγόνα μοιάζει―<br />ὅμως τὸ ἀνυπέρβλητο μπροστά τῆς πάντα.<br />Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν τύψη.<br />Κοιτάζει...<br />Ρίχνει τὰ χέρια ἔξω ἀπ᾿ τὰ κάγκελα<br />τὰ δίνει στὴ βροχὴ<br />πιάνει σταγόνες<br />φαίνεται καθαρὰ ἡ ἀνάγκη<br />γιὰ πράγματα χειροπιαστά.<br />Κοιτάζει...<br />Καί, ξαφνικά,<br />σὰν κάποιος νὰ τῆς ἔγνεψε «ὄχι»,<br />κάνει νὰ πάει μέσα.<br />Ποῦ μέσα ―<br />μετέωρη ὡς ἐξεῖχε στὴ βροχὴ<br />καὶ μόνη<br />πάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι.</div>
<div style="background-color: lightyellow; font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13.3333px;">
<span style="color: grey;">(ἀπὸ τὰ <i>Ποιήματα</i>, Ἴκαρος 1998)</span></div>
</div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-33368324258450449762015-10-31T06:23:00.000-07:002015-10-31T06:23:36.459-07:00ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: lightyellow; font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13.3333px;">
Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων.<br />Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη σωπαίνει<br />-ἔχει μεγάλη πεῖρα ὁ χαμός.<br />Τώρα πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ πλευρὸ<br />τοῦ ἀνώφελου.<br />Σιγὰ σιγὰ νὰ ξαναβρεῖ τὸ λέγειν της ἡ μνήμη<br />νὰ δίνει ὡραῖες συμβουλὲς μακροζωϊας<br />σὲ ὅ,τι ἔχει πεθάνει.</div>
<div style="background-color: lightyellow; font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13.3333px;">
Ἂς σταθοῦμε στὸ πλευρὸ ἐτούτης τῆς μικρῆς<br />Φωτογραφίας<br />ποὺ εἶναι ἀκόμα στὸν ἀνθὸ τοῦ μέλλοντός της:<br />νέοι ἀνώφελα λιγάκι ἀγκαλιασμένοι<br />ἐνώπιον ἀνωνύμως εὐθυμούσης παραλίας.<br />Ναύπλιο Εὔβοια Σκόπελος;<br />Θὰ πεῖς<br />καὶ ποὺ δὲν ἦταν τότε θάλασσα.</div>
<div style="background-color: lightyellow; font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13.3333px;">
<span style="color: grey;">(ἀπὸ τὰ <i>Ποιήματα</i>, Ἴκαρος 1998)</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: grey;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpPcEVk8QcRbT3xRiUdTX4Fdf0kHN9YymEAg4qtT0ZueqU5-HdP_au19nu3QuEwgQvaYe-Vv_35hkWS0fYmGQeFXZ1wqRjBPF6BLM12iQnCTokfNXcnwDI6kvQkEgnjk6VhQPpPGgYZ5CT/s1600/dimoula.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpPcEVk8QcRbT3xRiUdTX4Fdf0kHN9YymEAg4qtT0ZueqU5-HdP_au19nu3QuEwgQvaYe-Vv_35hkWS0fYmGQeFXZ1wqRjBPF6BLM12iQnCTokfNXcnwDI6kvQkEgnjk6VhQPpPGgYZ5CT/s1600/dimoula.jpg" /></a></span></div>
</div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-38750756297240734692015-08-18T03:12:00.002-07:002015-08-18T03:12:47.405-07:00ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ (1971) Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα, μόνος, στον Παράδεισο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: #e2c46a; color: #06181e; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px; padding: 0px;">
<b>Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο<br />Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς<br />Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου</b></div>
<div style="background-color: #e2c46a; color: #06181e; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px; padding: 0px;">
<b>Να μιλώ για σένα και για μένα.</b></div>
<div style="background-color: #e2c46a; color: #06181e; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px; padding: 0px;">
<br /></div>
</div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-43645008628800341312014-11-27T06:13:00.001-08:002014-11-27T06:13:00.509-08:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name" style="margin: 20px 0px 0px; position: relative;">
<a href="http://olagiathpoihsh.blogspot.gr/2011/11/blog-post.html" style="color: white; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 20px; font-stretch: normal; text-decoration: none;">Το μονόγραμμα</a></h3>
<div class="post-header" style="line-height: 1.6; margin: 0px 0px 1em;">
<div class="post-header-line-1">
</div>
</div>
<div class="post-body entry-content" id="post-body-7093710748478555974" itemprop="description articleBody" style="line-height: 1.4; position: relative; width: 510px;">
<div dir="ltr" trbidi="on">
<div align="left" style="background-color: #efe0cb; color: silver; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.2000007629395px;">
<b>Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,<br />μόνος,στόν Παράδεισο</b></div>
<div align="left" style="background-color: #efe0cb; color: silver; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.2000007629395px;">
<b><br />Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές<br />Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος<br />Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός<br /><br />Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι<br /><br />Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας<br />Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα<br />Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.<br /><br /><br />ΙΙ.<br /><br />Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται<br />Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν<br />Εάν είναι αλήθεια<br /><br />Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουσαν γλυκά<br />Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά<br />Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"<br />Μιά στόν αέρα , μιά στή μουσική<br /><br />Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας<br />Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο<br />Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες<br />Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί<br />Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες<br />Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού<br />Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από<br />τούς καταρράχτες<br /><br />Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ<br />Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό<br />Στόν τοίχο , τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά<br />Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά<br /><br />Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό<br />Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο<br />Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.<br /><br /><br />ΙΙΙ.<br /><br />Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα<br /><br />Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω<br />Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος<br />Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια<br />Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη<br />Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω<br />Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές<br />Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε<br /><br />Ακουστά σ’έχουν τά κύματα<br />Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς<br />Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"<br />Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο<br />Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά<br /><br />Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο<br />Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά<br />Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά<br />Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες<br />Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει<br />Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει<br />Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ<br />Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ<br />Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει:<br /><br />Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο<br />Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά<br />Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική<br />Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα<br />Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή<br /><br />Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο<br />Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα<br />Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου<br />Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι<br />Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο<br />Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς<br />Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου<br /><br />Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.<br /><br />ΙV.<br /><br />Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς<br />Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα, μ’ακούς<br />Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς<br />Μαχαίρι<br />Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς<br />Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς<br />Είμ’εγώ,μ’ακούς<br />Σ’αγαπώ,μ’ακούς<br />Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ<br />Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς<br />Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς<br /><br />Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς<br /><br />Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες<br />Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς<br />Νά μάς θάψουν , κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι<br />Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς<br />Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,μ’ακούς<br />Τών ανθρώπων<br />Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει<br /><br />Στά νερά ένα ένα , μ’ακούς<br />Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς<br />Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς<br />Όπου κάποτε οί φιγούρες<br />Τών Αγίων<br />Βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς<br />Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς<br />Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω<br />Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς<br />Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους<br />Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς<br /><br />Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς<br />Τής αγάπης<br />Μιά γιά πάντα τό κόψαμε<br />Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς<br />Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς<br />Δέν υπάρχει τό χώμα , δέν υπάρχει ο αέρας<br />Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς<br /><br />Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς<br /><br />Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς<br />Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς<br />Μές στή μέση τής θάλασσας<br />Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς<br />Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς<br />Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς<br />Άκου,άκου<br />Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;<br />Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς<br />Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.<br /><br />V.<br /><br />Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς<br />Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους<br />Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού<br />Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου<br />Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω<br />Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο<br />Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό<br /><br />Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει<br />Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι<br />Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα<br />Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι<br /><br />Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ’όλα τό γύρο<br />Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά<br />Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά<br /><br />Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού<br />Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου<br />Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό<br />Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο<br />Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς<br />Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής<br />Μέ τ’άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης<br /><br />Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη<br />Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή<br />Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή<br /><br />Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει<br />Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια<br />Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο<br />Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα ν’όλα της τά βοτάνια<br /><br />Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική<br />Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη<br />Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ<br />Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο<br />Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή<br />Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση<br />Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.<br /><br /><br />VI.<br /><br />Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη<br />Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς<br />Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα<br />Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα<br />Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς<br />Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά<br />τής θάλασσας<br /><br />Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί<br />Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί<br />Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει<br />Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί<br /><br />Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !<br /><br />Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί<br />Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί<br />Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι<br />Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί<br /><br />Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί<br />νεογέννητο<br />Μόνος,καί ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί<br />Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο<br />Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ολοστρόγγυλο<br />Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού<br />Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !<br /><br /><br />VII.<br /><br />Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί<br />Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα<br /><br />Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή<br />Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ<br />Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ<br /><br />Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό<br />και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.</b></div>
<div align="left" style="background-color: #efe0cb; color: silver; font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.2000007629395px;">
<b><span style="color: black; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: x-small;">Οδυσσέας Ελύτης <<ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ>></span></b></div>
<div>
<b><span style="color: black; font-family: 'Comic Sans MS'; font-size: x-small;"><br /></span></b></div>
</div>
</div>
</div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-83111175149776159422013-07-14T10:04:00.001-07:002013-07-14T10:04:29.013-07:00Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια(απόσπασμα από το βιβλίο: Ο Μικρός Πρίγκιπας)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: #f2e2c1; font-family: Georgia, 'Times New Roman', Times, serif; line-height: 22px;">
Τότε ήταν που παρουσιάστηκε η αλεπού:<br />- Καλημέρα, είπε η αλεπού.<br />- Καλημέρα, απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας, που γύρισε προς το μέρος απ’ όπου ακουγόταν η φωνή, μα δεν είδε τίποτε.<br />- Εδώ είμαι, είπε η φωνή, κάτω από τη μηλιά …<br />- Ποια είσαι συ; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Είσαι πολύ όμορφη …<br />- Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.<br />- Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος …<br />- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού, δεν είμαι εξημερωμένη.<br />- Α! συγνώμη, έκανε ο μικρός πρίγκιπας. Μα, αφού σκέφτηκε λίγο, πρόσθεσε:<br />- Τι πάει να πει «εξημερωμένη»;<br />- Δεν θα είσαι από ‘δω, είπε η αλεπού, τι ψάχνεις να βρεις;<br />- Ψάχνω να βρω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι σημαίνει εξημερωμένη;<br />- Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Ακόμη ανατρέφουν κότες. Είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Μήπως ψάχνεις για κότες;<br />- Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας, ψάχνω για φίλους. Τι σημαίνει «εξημερώνω»;<br />- Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά, τώρα πια, είπε η αλεπού. Αυτό σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς».<br />- Δημιουργώ δεσμούς;<br />- Ναι, βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα ‘χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα ‘σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα ‘μαι για σένα μοναδική στον κόσμο…<br />- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Υπάρχει ένα λουλούδι… νομίζω πως μ’ έχει εξημερώσει…<br />- Καθόλου απίθανο, είπε η αλεπού. Πάνω στη Γη βλέπει κανείς κάθε λογής πράματα …<br />- Ω! Αυτό δεν έγινε στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Η αλεπού φάνηκε να ενδιαφέρεται πολύ.<br />- Σ’ ένα άλλο πλανήτη;<br />-Ναι.<br />- Υπάρχουν κυνηγοί σε κείνο εκεί τον πλανήτη;<br />- Όχι.<br />- Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον! Και κότες;<br />- Όχι.<br />- Τίποτε δεν είναι τέλειο, αναστέναξε η αλεπού. Όμως, η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της:<br />- Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους κι όλοι άνθρωποι μοιάζουν το ίδιο. Λοιπόν, κι εγώ κάπως βαριέμαι. Όμως, αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την πλημμύρισε ο ήλιος. Θα γνωρίσω ένα θόρυβο από βήματα διαφορετικά απ’ όλα τ’ άλλα. Τα άλλα βήματα με κάνουν να καταχωνιάζομαι μέσα στη γη. Το δικό σου θα με φωνάζει να βγω έξω από την τρύπα μου, σαν να ‘ναι μια μουσική. Κι ύστερα, κοίταξε! Βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Για μένα, το σιτάρι δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Κι αυτό είναι θλιβερό! Μα εσύ έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Θα ‘ναι υπέροχα όταν θα μ’ έχεις εξημερώσει! Το στάρι που είναι χρυσαφένιο, εσένα θα μου θυμίζει. Και θ’ αγαπώ το θόρυβο του ανέμου καθώς θα περνάει ανάμεσα από τα στάχυα του σταριού.<br />Η αλεπού σώπασε και βάλθηκε να κοιτάζει το μικρό πρίγκιπα για πολλή ώρα.<br />- Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε!<br />- Πολύ το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν’ ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.<br />- Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν κάτι. Αγοράζουν πράγματα ετοιματζίδικα, φτιαγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια από τους εμπόρους. Και καθώς δεν υπάρχουν ποτέ έμποροι που να γίνονται φίλοι, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!<br />- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.<br />- Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να ‘ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα …<br />Την άλλη μέρα, ο μικρός πρίγκιπας ξαναγύρισε.<br />- Θα ‘ταν καλύτερα να ‘ρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ’ αρχίσω να ‘μαι ευτυχισμένη. Όσο θα προχωρεί η ώρα, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις κιόλας θ’ αρχίσω να εκνευρίζομαι και ν’ ανησυχώ. Θα ‘χω ανακαλύψει το τίμημα της ευτυχίας! Μα όταν εσύ θα ‘ρχεσαι μια οποιαδήποτε ώρα, δεν ξέρω ποια, ποτέ δεν θα ξέρω πότε να φορέσω στην ψυχή μου τα καλά της… Χρειάζονται ορισμένα τυπικά.</div>
<div style="background-color: #f2e2c1; font-family: Georgia, 'Times New Roman', Times, serif; line-height: 22px;">
- Τι είναι ένα τυπικό; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.<br />- Είναι κι αυτό κάτι ξεχασμένο από πολύν καιρό, είπε η αλεπού. Κάτι που κάνει κάποια μέρα να ‘ναι διαφορετική από τις άλλες μέρες, μια ώρα διαφορετική από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια τυπικότητα στους κυνηγούς. Την Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Τότε, η Πέμπτη είναι μια μέρα υπέροχη! Κατηφορίζω για περίπατο μέχρι τ’ αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν κάθε φορά που θα τους ερχόταν το κέφι, οι μέρες θα ‘μοιαζαν όλες ίδιες, με αποτέλεσμα να μην έχω εγώ ποτέ διακοπές.<br />Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να ‘ρθει η ώρα του αποχωρισμού:<br />- Αχ! είπε η αλεπού … Θ’ αρχίσω τα κλάματα.<br />- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.<br />- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.<br />- Μα συ θα βάλλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.<br />- Και βέβαια, είπε η αλεπού.<br />- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε! – Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού είναι το χρώμα του σταριού.<br />Ύστερα πρόσθεσε:<br />-Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.<br />- Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό.<br />Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα:<br />- Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου, ακόμη δεν είσαστε, τους είπε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο.<br />Και τα τριαντάφυλλα έδειξαν να τα ‘χουν πειράξει πολύ τα λόγια του μικρού πρίγκιπα.<br />- Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο ή τρεις που τις άφησα για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.<br />Και γύρισε προς την αλεπού.<br />- Γεια σου, είπε …<br />- Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό:<strong>δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια</strong>.<br />- Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.<br />- <strong>Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.</strong><br />- Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου … έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.<br />- Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου …<br />- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου… επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6LT5xOC9cti8ITNa_DtYMDDHlhGIeCrkAwQB_Wo0DIq9Et7uVOjwRofpM0SOoKLkQvY6S7RcFOKv2AH2zYi1LDwOaT3vVZ2Al9WvKexVJihyphenhyphen4tFICL59sSzfrzVGlfbjV4DiOsCPTsA2n/s1600/le_petit_prince.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="203" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6LT5xOC9cti8ITNa_DtYMDDHlhGIeCrkAwQB_Wo0DIq9Et7uVOjwRofpM0SOoKLkQvY6S7RcFOKv2AH2zYi1LDwOaT3vVZ2Al9WvKexVJihyphenhyphen4tFICL59sSzfrzVGlfbjV4DiOsCPTsA2n/s320/le_petit_prince.jpg" width="320" /></a></div>
</div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-26058863168719250292013-03-23T05:02:00.002-07:002013-03-23T05:02:10.641-07:00Μαρίζα Κωχ - Το Πούσι (Νίκου Καββαδία) 1947<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.youtube.com/watch?v=qYv2ds4kmsQ<br />
<br /></div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-55501754645696045532013-03-23T04:59:00.001-07:002013-03-23T04:59:05.037-07:00Πούσι - Καββαδίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13px;">
Στὴν Ἑλένη Χαλκιούση</div>
<div style="font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13px;">
Ἔπεσε τὸ πούσι ἀποβραδὶς<br />-τὸ καραβοφάναρο χαμένο-<br />κ᾿ ἔφτασες χωρὶς νὰ σὲ προσμένω<br />μὲς στὴν τιμονιέρα νὰ μὲ δεῖς.</div>
<div style="font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13px;">
Κάτασπρα φορᾶς κ᾿ ἔχεις βραχεῖ,<br />πλέκω σαλαμάστρα τὰ μαλλιά σου.<br />Κάτου στὰ νερὰ τοῦ Port Pegassu<br />βρέχει πάντα τέτοιαν ἐποχή.</div>
<div style="font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13px;">
Μᾶς παραμονεύει ὁ θερμαστὴς<br />μὲ τὰ δυό του πόδια στὶς καδένες.<br />Μὴν κοιτᾶς ποτέ σου τὶς ἀντένες<br />μὲ τὴν τρικυμία· θὰ ζαλιστεῖς.</div>
<div style="font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13px;">
Βλαστημᾶ ὁ λοστρόμος τὸν καιρὸ<br />κ᾿ εἶν᾿ ἀλάργα τόσο ἡ Τοκοπίλλα.<br />Ἀπὸ νὰ φοβᾶμαι καὶ νὰ καρτερῶ<br />κάλλιο περισκόπιο καὶ τορπίλλα.</div>
<div style="font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13px;">
Φύγε! Ἐσὲ σοῦ πρέπει στέρεα γῆ.<br />Ἦρθες νὰ μὲ δεῖς κι ὅμως δὲ μ᾿ εἶδες<br />ἔχω ἀπ᾿ τὰ μεσάνυχτα πνιγεῖ<br />χίλια μίλια πέρ᾿ ἀπ᾿ τὶς Ἐβρίδες.</div>
</div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-52639636869025051552013-02-25T23:37:00.002-08:002013-02-25T23:37:22.759-08:00Αυτό το Αστέρι είναι για όλους μας – Τάσος Λειβαδίτης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Θα ‘θελα να φωνάξω τ’ όνομα σου , αγάπη , μ’ όλη μου την δύναμη.<br />
Να τ’ακούσουν οι χτίστες στις σκαλωσιές και να φιλιούνται με τον ήλιο.<br />
Να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και να ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα.<br />
Να τα ακούσει η άνοιξη και να ‘ρχεται πιο γρήγορα.<br />
Να το μάθουν τα παιδιά για να μην φοβούνται το σκοτάδι.<br />
Να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές , τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες.<br />
Να το ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου και να το ξαναπούν με όλες τις καμπάνες τους.<br />
Να το κουβεντιάζουν τα βράδια οι πλύστρες χαϊδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους.<br />
Να το φωνάξω τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο.<br />
Καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει…<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMmnzSeapw0S7ChMxWsTIYojNKYuGZRSeEoqxJvq0gbOUP2iW1kBp3_uiIYyB2rT6h9-jcvnSXRSJ0SO_lUzcmJAt3BPOUVmkZxwHvIWviiXSKAAH_iSFcP9YMfAThM_2pmrB1ce1Tb0DP/s1600/1877681823_c980653640.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMmnzSeapw0S7ChMxWsTIYojNKYuGZRSeEoqxJvq0gbOUP2iW1kBp3_uiIYyB2rT6h9-jcvnSXRSJ0SO_lUzcmJAt3BPOUVmkZxwHvIWviiXSKAAH_iSFcP9YMfAThM_2pmrB1ce1Tb0DP/s320/1877681823_c980653640.jpg" width="320" /></a></div>
</div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-83039241629512045152013-02-25T23:35:00.000-08:002013-02-25T23:35:26.587-08:00Γιάννης Ρίτσος – Για την κόρη του<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgG8SGPe3PsNvy8XuitKuwc-CURBksKeX8CLWyntl6eeeGiRGqvTnM0GoHMYUfsMhA_xevUT2Ft46B7MAL7GY6C3oDJsZzSe1ibmtiPUWNcVGhR_7OxEzNn9elQ8zF6Hgr4NNNJR51-Es8d/s1600/526px-Godward_Summer_Flowers_1903.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgG8SGPe3PsNvy8XuitKuwc-CURBksKeX8CLWyntl6eeeGiRGqvTnM0GoHMYUfsMhA_xevUT2Ft46B7MAL7GY6C3oDJsZzSe1ibmtiPUWNcVGhR_7OxEzNn9elQ8zF6Hgr4NNNJR51-Es8d/s320/526px-Godward_Summer_Flowers_1903.jpg" width="280" /></a></div>
Κοριτσάκι μου,<br />
θέλω να σου φέρω τα φαναράκια των κρίνων<br />
να σου φέγγουν τον ύπνο σου.<br />
Θέλω να σου φέρω ένα περιβολάκι<br />
ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη<br />
πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας<br />
να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου.<br />
Θέλω να σου φέρω<br />
ένα σταυρουλάκι αυγινό φως<br />
δυο αχτίνες σταυρωτές από τους στίχους μου<br />
να σου ξορκίζουν το κακό<br />
να σου φωτάνε μη σκοντάψεις...</div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-2142823099863962042013-02-25T23:32:00.000-08:002013-02-25T23:32:16.701-08:00Όταν ανθίζουν μυγδαλιές - Αλεξάνδρα Κωστάκη <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4KgQOakbYkMBNxzKlt-V2rV7Jh5Tclg9ShcAv0tR3uJf6Vmr3SR3BmYo2MbrKimDsxu_y3Yk_GRcg2YkgTsoPSEIdKiOUuxRCrSWKkaH9lIXbr7NeGu49v3_fOlm27SxDk3Jz9qlerq8U/s1600/salvador_dali_Landscape-With-Butterflies_jpg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="275" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4KgQOakbYkMBNxzKlt-V2rV7Jh5Tclg9ShcAv0tR3uJf6Vmr3SR3BmYo2MbrKimDsxu_y3Yk_GRcg2YkgTsoPSEIdKiOUuxRCrSWKkaH9lIXbr7NeGu49v3_fOlm27SxDk3Jz9qlerq8U/s320/salvador_dali_Landscape-With-Butterflies_jpg.jpg" width="320" /></a></div>
<span class="usercontent"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Όταν
ανθίζουν μυγδαλιές</span></span><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span class="usercontent">είναι η αρχή του τέλους</span><br />
<span class="usercontent">για το χειμώνα της ψυχής</span><br />
<span class="usercontent">και τους δριμείς ανέμους.</span><br />
<br />
<span class="usercontent">Όταν ανθίζουν μυγδαλιές</span><br />
<span class="usercontent">στόλισε τα μαλλιά σου</span><br />
<span class="usercontent">και βγες ηλιοπερήφανη</span><br />
<span class="usercontent">να δείξεις τα φτερά σου.</span><br />
<br />
<span class="textexposedshow">Όταν ανθίζουν μυγδαλιές</span><br />
<span class="textexposedshow">ζωγράφισε τραγούδια</span><br />
<span class="textexposedshow">ουράνια τόξα αγκάλιασε</span><br />
<span class="textexposedshow">παίξε με τ΄αγγελούδια.</span><br />
<br />
<span class="textexposedshow">Όταν ανθίζουν μυγδαλιές</span></span><br />
<span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><span class="textexposedshow"> </span></span><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><span class="textexposedshow">χαμόγελο κέρνα θεικό</span><br />
<span class="textexposedshow">και μπες σε παιδική καρδιά</span><br />
<span class="textexposedshow">ψάξε να βρεις το μυστικό...</span><br />
<br />
<span class="textexposedshow">Του χρόνου τη ρόδα</span><br />
<span class="textexposedshow">με σύνεση γύρνα</span><br />
<span class="textexposedshow">και πάντα προχώρα</span><br />
<span class="textexposedshow">ντυμένη με σμύρνα...</span><br />
<span class="textexposedshow">...'Οταν ανθίζουν μυγδαλιές!</span></span><br />
<br />
</div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-11642343080811174622012-12-04T03:29:00.001-08:002012-12-04T03:29:19.301-08:00ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ἐπεκτείνομαι καὶ βιώνω<br />
παράνομα<br />
σὲ περιοχὲς ποὺ σὰν ὑπαρκτὲς<br />
δὲν παραδέχονται οἱ ἄλλοι.<br />
Ἐκεῖ σταματῶ καὶ ἐκθέτω<br />
τὸν καταδιωγμένο κόσμο μου,<br />
ἐκεῖ τὸν ἀναπαράγω<br />
μὲ πικρὰ κι ἀπειθάρχητα μέσα,<br />
ἐκεῖ τὸν ἀναθέτω<br />
σ᾿ ἕναν ἥλιο<br />
χωρὶς σχῆμα, χωρὶς φῶς,<br />
ἀμετακίνητο,<br />
προσωπικό μου.<br />
Ἐκεῖ συμβαίνω.<br />
Κάποτε, ὅμως,<br />
παύει αὐτό.<br />
Καὶ συστέλλομαι,<br />
κι ἐπανέρχομαι βίαια<br />
(πρὸς καθησυχασμόν)<br />
στὴ νόμιμη καὶ παραδεκτὴ<br />
περιοχὴ<br />
στὴν ἐγκόσμια πίκρα.<br />
Καὶ διαψεύδομαι.<br />
<br />
ΔΗΜΟΥΛΑ </div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-63876825691760667952012-12-04T03:27:00.001-08:002012-12-04T03:27:24.549-08:00Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="background-color: lightyellow; font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13px;">
Ὁ ἔρωτας,<br />
ὄνομα οὐσιαστικόν,<br />
πολὺ οὐσιαστικόν,<br />
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,<br />
γένους οὔτε θηλυκοῦ, οὔτε ἀρσενικοῦ,<br />
γένους ἀνυπεράσπιστου.<br />
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς<br />
οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.</div>
<div style="background-color: lightyellow; font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13px;">
Ὁ φόβος,<br />
ὄνομα οὐσιαστικὸν<br />
στὴν ἀρχὴ ἑνικὸς ἀριθμὸς<br />
καὶ μετὰ πληθυντικὸς<br />
οἱ φόβοι.<br />
Οἱ φόβοι<br />
γιὰ ὅλα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.</div>
<div style="background-color: lightyellow; font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13px;">
Ἡ μνήμη,<br />
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,<br />
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ<br />
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ<br />
καὶ ἄκλιτη.<br />
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.</div>
<div style="background-color: lightyellow; font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13px;">
Ἡ νύχτα,<br />
Ὄνομα οὐσιαστικόν,<br />
Γένους θηλυκοῦ,<br />
Ἑνικὸς ἀριθμός.<br />
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς<br />
Οἱ νύχτες.<br />
Οἱ νύχτες ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.</div>
<div style="background-color: lightyellow; font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13px;">
<span style="color: grey;">(ἀπὸ τὰ <i>Ποιήματα</i>, Ἴκαρος 1998)</span></div>
<div style="background-color: lightyellow; font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13px;">
<span style="color: grey;"><br /></span></div>
<div style="background-color: lightyellow; font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13px;">
<span style="color: grey;"><br /></span></div>
<div style="background-color: lightyellow; font-family: 'palatino linotype', athena, tahoma; font-size: 13px;">
</div>
<h1 style="color: #c00000; font-size: 12pt; margin-bottom: 12px; margin-top: 30px; text-align: center;">
Κικὴ Δημουλᾶ </h1>
<br /></div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-12618692282030343432012-12-04T03:27:00.000-08:002012-12-04T03:27:09.274-08:00Η ΠΕΡΙΦΡΑΣΤΙΚΗ ΠΕΤΡΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Μίλα. <br />
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.<br />
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.<br />
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,<br />
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ<br />
μὲ τὴν ἀοριστία.<br />
Πές:<br />
«ἄδικα»,<br />
«δέντρο»,<br />
«γυμνό».<br />
Πές:<br />
«θὰ δοῦμε»,<br />
«ἀστάθμητο»,<br />
«βάρος».<br />
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται<br />
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.<br />
Μίλα.<br />
Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.<br />
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς <br />
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.<br />
Πὲς κάτι.<br />
Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.<br />
Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει<br />
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.<br />
Πὲς «στιγμή»,<br />
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,<br />
μὴν τὴ σῴζεις,<br />
πὲς<br />
«δὲν ἄκουσα».<br />
Μίλα.<br />
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,<br />
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:<br />
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,<br />
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.<br />
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα<br />
στὴν τύχη.<br />
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.<br />
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,<br />
πὲς «ἐλάχιστη»,<br />
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.<br />
Ἐλάχιστη<br />
αἴσθηση,<br />
λύπη<br />
ὁλόκληρη<br />
δική μου.<br />
Ὁλόκληρη νύχτα.<br />
Μίλα.<br />
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.<br />
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.<br />
Πὲς «πέτρα»,<br />
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.<br />
Ἔτσι, ἴσα ἴσα,<br />
νὰ βάλω ἕναν τίτλο<br />
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.<br />
<br />
<br />
ΔΗΜΟΥΛΑ..... </div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-85487274753096103142012-11-29T22:59:00.003-08:002012-11-29T22:59:46.893-08:00Στες Σκάλες- Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="title" style="text-align: left;">
<span style="font-weight: normal;">Την άτιμη την σκάλα σαν κατέβαινα,</span></div>
<div class="widget-content">
από την πόρτα έμπαινες, και μια στιγμή<br />είδα το άγνωστό σου πρόσωπο και με είδες.<br />Έπειτα κρύφθηκα να μη με ξαναδείς, και συ<br />πέρασες γρήγορα το πρόσωπό σου κρύβοντας,<br />και χώθηκες στο άτιμο το σπίτι μέσα<br />όπου την ηδονή δεν θά ’βρες, καθώς δεν την βρήκα.</div>
<div class="widget-content">
</div>
<div class="widget-content">
<br /><br />Κι όμως τον έρωτα που ήθελες τον είχα να σ’ τον δώσω·<br />τον έρωτα που ήθελα — τα μάτια σου με το ’παν<br />τα κουρασμένα καί ύποπτα — είχες να με τον δώσεις.<br />Τα σώματά μας αισθανθήκαν και γυρεύονταν·<br />το αίμα και το δέρμα μας ενόησαν.<br /><br />Aλλά κρυφθήκαμε κ’ οι δυο μας ταραγμένοι.
</div>
</div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-46176231028415368892012-11-29T14:43:00.000-08:002012-11-29T14:43:11.014-08:00Επιθυμίες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: #ffffbb;">Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν</span><br /><span style="background-color: #ffffbb;">και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,</span><br /><span style="background-color: #ffffbb;">με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά --</span><br /><span style="background-color: #ffffbb;">έτσ' οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν</span><br /><span style="background-color: #ffffbb;">χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά</span><br /><span style="background-color: #ffffbb;">της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.</span><br /><br /><em>Κωνσταντίνος Π. Καβάφης</em><span style="background-color: #ffffbb;"> </span><br />
<span style="background-color: #ffffbb;"><br /></span>
<span style="background-color: #ffffbb;"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjm3V_wrv5owo5bo_uz9aFFPfbqsROUmTySuuTdk9UISqTZxBvEhafp7r0_jBBXFrzr1IoVLYr-pmEbZG0u2DaOqw1ukt3FDfCVzKsWBBOFYgZU1Lpn25p3_0lplXsFigwBOXi8UMSk9pWn/s1600/336793-paulo_and_francesco-large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjm3V_wrv5owo5bo_uz9aFFPfbqsROUmTySuuTdk9UISqTZxBvEhafp7r0_jBBXFrzr1IoVLYr-pmEbZG0u2DaOqw1ukt3FDfCVzKsWBBOFYgZU1Lpn25p3_0lplXsFigwBOXi8UMSk9pWn/s320/336793-paulo_and_francesco-large.jpg" width="240" /></a></div>
<span style="background-color: #ffffbb;"><br /></span></div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-59570185825212249702012-11-29T03:08:00.004-08:002012-11-29T03:08:52.040-08:00Η επιστροφή του Μικρού Πρίγκιπα !<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh3kgR0y92BXVs03DPpWIQcQaZORBwCEgMu5_nlwVZCSkEVrILwm5sFilvk1tXBkp9Cg7I2iaAHJKNg9-E4-a5WTsRO4AP38UKhowLCRixe8SnULo-9ACPEy8ydoGY-_b-i4gdv6TzhP8X/s1600/timthumb.php.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="126" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh3kgR0y92BXVs03DPpWIQcQaZORBwCEgMu5_nlwVZCSkEVrILwm5sFilvk1tXBkp9Cg7I2iaAHJKNg9-E4-a5WTsRO4AP38UKhowLCRixe8SnULo-9ACPEy8ydoGY-_b-i4gdv6TzhP8X/s320/timthumb.php.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Η επιστροφή του Μικρού Πρίγκιπα στο Πλανητάριο του Ιδρ. Ευγενίδου.Ο
ήρωας του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ επιστρέφει στον πλανήτη του από το
μακρινό του ταξίδι όπου διαπιστώνει ότι λείπει κάτι που αγαπά.<br />
Στο βιβλίο του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ «Ο Μικρός Πρίγκιπας» ο ήρωας
χαρίζει συναισθήματα και σκέψεις με το ταξίδι του στο Σύμπαν. Η νέα
παράσταση που ξεκινά να προβάλλεται στις 5 Οκτωβρίου στο Νέο Ψηφιακό
Πλανητάριο του Ιδρύματος Ευγενίδου βρίσκει τον Μικρό Πρίγκιπα να
επιστρέφει στο σπίτι του τον Αστεροειδή Β612, μετά την περιήγησή του στο
Σύμπαν και το Ταξίδι στη Γη, όπου ανακαλύπτει ότι το αγαπημένο του
Τριαντάφυλλο λείπει! Συντροφιά με την Αλεπού, θα περιπλανηθεί ανάμεσα
στον Πλανήτη του Χρόνου, του Βοσκού και της Μουσικής με την πίστη ότι
κάπου εκεί θα το βρει.<br />
«Ο Μικρός Πρίγκιπας ΙΙ» είναι μια νέα τρυφερή περιπέτεια, μια
εντυπωσιακή παράσταση που παρουσιάζει το νυχτερινό όνειρο ενός παιδιού.
Τα υπέροχα γραφικά, η όμορφη μουσική και το εντυπωσιακό αποτέλεσμα
αποτυπώνονται στον τεράστιο θόλο του Πλανηταρίου με τρόπο μοναδικό.<br />
Η παράσταση αποτελεί μία θαυμάσια ευκαιρία για τα μικρά παιδιά να
επισκεφθούν για πρώτη φορά το Πλανητάριο, να ξεναγηθούν στο Διάστημα και
να αγαπήσουν έναν χώρο ψυχαγωγικής επιμόρφωσης. Για το λόγο αυτό η
παράσταση ξεκινά με μια ειδικά μελετημένη ξενάγηση, η οποία ταξιδεύει
τους νεαρούς θεατές στις εσχατιές του Σύμπαντος με τρόπο απλό και
ταυτόχρονα ευχάριστο και δημιουργικό.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj89N5u3W7v0qqub-6-pczqvCUCQmOS3Rp19LmkY7afyBmq9WqR6hMT7cKmY8U_373K0VtBFsa54A8dr1vtsxNR4GPhK7sLDlZBHwaiTE6BPq0qswcrG7YI6BLLYt5MxCNq0yE1HX6cWVnC/s1600/lp_002.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj89N5u3W7v0qqub-6-pczqvCUCQmOS3Rp19LmkY7afyBmq9WqR6hMT7cKmY8U_373K0VtBFsa54A8dr1vtsxNR4GPhK7sLDlZBHwaiTE6BPq0qswcrG7YI6BLLYt5MxCNq0yE1HX6cWVnC/s320/lp_002.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Το εξαιρετικό αποτέλεσμα στην Ελληνική μεταγλώττιση φέρει την
υπογραφή των: Δημήτρη Πιατά - Αλεπού, Θάνου Παπαϊωάννου - Μικρός
Πρίγκιπας, Yρώ Λούπη - Τριαντάφυλλο, Κώστα Σεραφειμίδη - Βοσκός, Γιάννη
Στεφόπουλο - Ωρολογοποιός, ενώ τη σκηνοθεσία της μεταγλώττισης
υπογράφουν οι Αργύρης Παυλίδης και Μαρία Ζερβού.<br />
Τα παιδιά ζωγραφίζουν το «Ταξίδι στο Διάστημα»<br />
Παράλληλα, ξεκινά και η παιδική έκθεση ζωγραφικής με θέμα «Τα παιδιά
ζωγραφίζουν το Ταξίδι του Ανθρώπου στο Διάστημα», η οποία
πραγματοποιείται σε συνεργασία με τo Ρωσικό Πολιτιστικό και Επιστημονικό
Κέντρο στην Αθήνα, καθώς και την Πανελλήνια Ένωση Ρώσων Μεταναστών στην
Ελλάδα.<br />
Η έκθεση πραγματοποιείται με την ευκαιρία του εορτασμού των 50 χρόνων
από την αποστολή του Γιούρι Γκαγκάριν -του πρώτου ανθρώπου- στο
Διάστημα και ως στόχο έχει να βοηθήσει τους νέους ανθρώπους να
εμπνευστούν από τις προσπάθειες του ανθρώπου να γνωρίσει το Σύμπαν που
μας περιβάλλει.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6LT5xOC9cti8ITNa_DtYMDDHlhGIeCrkAwQB_Wo0DIq9Et7uVOjwRofpM0SOoKLkQvY6S7RcFOKv2AH2zYi1LDwOaT3vVZ2Al9WvKexVJihyphenhyphen4tFICL59sSzfrzVGlfbjV4DiOsCPTsA2n/s1600/le_petit_prince.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="203" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6LT5xOC9cti8ITNa_DtYMDDHlhGIeCrkAwQB_Wo0DIq9Et7uVOjwRofpM0SOoKLkQvY6S7RcFOKv2AH2zYi1LDwOaT3vVZ2Al9WvKexVJihyphenhyphen4tFICL59sSzfrzVGlfbjV4DiOsCPTsA2n/s320/le_petit_prince.jpg" width="320" /></a></div>
</div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-22094588269671078102012-11-29T03:05:00.001-08:002012-11-29T03:05:37.517-08:00*...Όσο μπορείς...*<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-style: italic;">Και αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή
σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον: όσο μπορείς να μην
την εξευτελίζεις. Μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στις πολλές
κινησεις και ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πιάνοντας την, γυρίζοντας
συχνά και εκθέτοντας την στων σχέσεων και συναναστρωφιών. την καθημερινή
ανοησία, ώσπου να γίνει μια ξένη φορτική.</span><br />
<span style="font-size: x-small; font-style: italic;"> Όσο μπορείς-Καβάφης</span><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSfuPC6W95GfYUhtjchre9IUGGTlRz9cpF-mEdKPAahB3waYiAk4njrCKXV3g4ObUBLGN8b3gkHrnoZIwM8vg3kHBwl2TYZ0nz4X6oPICJcaO1kKX7F-NLKSS19zxbA9cwbZ0QQnLkemhT/s1600/Atrap02-Lacrymosa-Copyleft.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSfuPC6W95GfYUhtjchre9IUGGTlRz9cpF-mEdKPAahB3waYiAk4njrCKXV3g4ObUBLGN8b3gkHrnoZIwM8vg3kHBwl2TYZ0nz4X6oPICJcaO1kKX7F-NLKSS19zxbA9cwbZ0QQnLkemhT/s320/Atrap02-Lacrymosa-Copyleft.jpg" width="320" /></a></div>
</div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-13705275691285057862012-11-29T03:02:00.001-08:002012-11-29T03:02:48.928-08:00Ο μικρός πρίγκιπας και το λουλούδι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-style: italic;">Ο μικρός πρίγκιπας, που έβλεπε να γεννιέται ένα τεράστιο μπουμπούκι, καταλάβαινε πως θα εμφανιζόταν κάποια</span> <span style="font-style: italic;">μαγική παρουσία, όμως το λουλούδι ετοίμαζε την ομορφιά του, κ</span><span style="font-style: italic;">ρυμμένο
στο πράσινο δωμάτιο του και δεν έλεγε να τελειώσει. Διάλεγε προσεκτικά
τα χρώματα του[...] Και να κάποιο πρωί, φανερώθηκε ακριβώς την ώρα που
έβγαινε ο ήλιος[...] Πολύ σύντομα λοιπόν το λουλούδι είχε αρχίσει να τον
βασανίζει με την ασφυκτική ματαιοδοξία του[...] Έτσι, ο μικρός
πρίγκιπας, παρόλη την καλή θέληση της αγάπης του, άρχισε να αμφιβάλλει
για το λουλούδι. Είχε πάρει στα σοβαρά κάποιες ασήμαντες κουβέντες και
ένιωθε πολύ δυστυχισμένος. "Δεν έπρεπε να τ'ακούσω, δεν έπρεπε ποτέ να
ακούς τα λουλούδια. Πρέπει να κοιτάς και να τα μυρίζεις. Το δικό μου
έκανε τον πλανήτη όλο να μοσχοβολαει, όμως δεν μπορούσα να ευχαριστηθώ.
Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω. Έπρεπε να κρίνω από τις πράξεις και όχι
από τα λόγια. Με γέμιζε ευωδιά και με φώτιζε. Δεν έπρεπε να σηκωθώ και
να φύγω. Έπρεπε να μαντέψω την τρυφερότητα πίσω από τις μικροπονηριές
του. Τα λουλούδια είναι τόσο αντιφατικά. Ήμουν μικρός και δεν ήξερα να
αγαπάω."</span><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipqZlLrbnYSrfWKEHgdkJNsog3uFfcb8i2kDWXqEraFkkyIkNiaeDjYuOkMd1yZZ97SL_DZazCilmpigPq_y5JkIMbYxix2WHJrSfKoWW8Abu3Xfv7WXJXKpDQtG_qTeoJVDBF4XBB4BI7/s1600/11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="190" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipqZlLrbnYSrfWKEHgdkJNsog3uFfcb8i2kDWXqEraFkkyIkNiaeDjYuOkMd1yZZ97SL_DZazCilmpigPq_y5JkIMbYxix2WHJrSfKoWW8Abu3Xfv7WXJXKpDQtG_qTeoJVDBF4XBB4BI7/s320/11.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-style: italic;"> </span>
</div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-60787262000341289822012-11-29T03:00:00.001-08:002012-11-29T03:00:35.040-08:00Ο μικρός πρίγκιπας και η αλεπού......<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span>Η</span> Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκηπα, για πολύ ώρα.<br />
-Σε παρακαλώ <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">εξημέρωσέ</span> με! είπε.<br />
-Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.<br />
-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι
άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ' αγοράζουν όλα
έτοιμα απ' τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">πουλάν</span> φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">εξημέρωσέ</span> με.<br />
-Τι πρέπει να κάνω; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.<br />
-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις
κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του
ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">παρεξηγήσεων.</span> Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά ...;<br />
Την επόμενη μέρα ο μικρός πρίγκιπας <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">ξαναήρθε.</span><br />
-Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν
έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τ' απόγευμα από τις τρεις θ'
αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα
νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ' ανησυχώ.
Θ' ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα
ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της
...;Χρειάζεται κάποια τελετή.<br />
-Τι πάει να πει τελετή; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.<br />
-Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Είναι
αυτό που κάνει μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, μια ώρα με τις
άλλες ώρες. Υπάρχει, για παράδειγμα, μια τελετή στους κυνηγούς. Χορεύουν
την Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Η Πέμπτη λοιπόν είναι υπέροχη
μέρα. Πάω και κάνω βόλτα ίσαμε τ' αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν
οποτεδήποτε, οι μέρες θα έμοιαζαν σαν όλες, κι εγώ δε θα είχα ποτέ
διακοπές.<br />
Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα του αποχωρισμού:<br />
-Αχ, είπε η αλεπού ...; Θα κλάψω.
<br />
-Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">θέλησες</span> να σε εξημερώσω ...;
<br />
-Σωστά, είπε η αλεπού.
<br />
-Όμως θα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">κλάψεις</span>, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
<br />
-Σωστά, είπε η αλεπού.
<br />
-Τι κέρδισες λοιπόν;
<br />
-Κέρδισα, είπε η αλεπού, το χρώμα του σταριού.<br />
Έπειτα πρόσθεσε.<br />
-Πήγαινε να ξαναδείς τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">τριαντάφυλλα.</span> Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Θα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_8">ξανάρθεις</span> να με <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_9">αποχαιρετήσεις</span> και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.
<br />
Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">τριαντάφυλλα.</span><br />
-Δε <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">μοιάζετε</span>
καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους
είπε. Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν.
Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια μ' άλλες εκατό χιλιάδες.
Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.<br />
Και τα τριαντάφυλλα στέκονταν <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">θιγμένα.</span><br />
-Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα. Δεν πεθαίνει
κανείς για σας. Βέβαια, το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός
θα έλεγε πως σας μοιάζει. Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία
απ' όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα. Αφού εκείνο έβαλα κάτω απ'
τη γυάλα. Αφού εκείνο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">προστάτεψα</span> με το παραβάν. Αφού σ' εκείνο σκότωσα τις <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">κάμπιες</span>
(εκτός από δύο τρεις για να γίνουν πεταλούδες). Αφού εκείνο άκουσα να
παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει. Αφού είναι
το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">τριαντάφυλλό</span> μου.<br />
Και ξαναγύρισε στην αλεπού:<br />
-Αντίο, είπε ...;<br />
-Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: <strong>μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.</strong><br />
-Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.<br />
-Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">τριαντάφυλλό</span> σου που το κάνει τόσο σημαντικό.<br />
-Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">τριαντάφυλλό</span> μου ...;είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.<br />
-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού.<br />
-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. <strong>Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει.</strong> Είσαι υπεύθυνος για το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">τριαντάφυλλό</span> σου ...;<br />
-Είμαι υπεύθυνος για το <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">τριαντάφυλλό</span> μου ...; <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">Ξανάπε</span> ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται ...;<br />
<br /></div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-13870586669241105102012-11-29T02:58:00.001-08:002012-11-29T02:58:02.400-08:00ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ.....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
http://www.youtube.com/watch?v=PEhxUkc0Mj8</div>
Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-10010720576988200942012-02-06T14:20:00.001-08:002012-02-06T14:20:46.585-08:00Στες Σκάλες- Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Την άτιμη την σκάλα σαν κατέβαινα,<br />
από την πόρτα έμπαινες, και μια στιγμή<br />
είδα το άγνωστό σου πρόσωπο και με είδες.<br />
Έπειτα κρύφθηκα να μη με ξαναδείς, και συ<br />
πέρασες γρήγορα το πρόσωπό σου κρύβοντας,<br />
και χώθηκες στο άτιμο το σπίτι μέσα<br />
όπου την ηδονή δεν θά ’βρες, καθώς δεν την βρήκα.<br />
<br />
Κι όμως τον έρωτα που ήθελες τον είχα να σ’ τον δώσω·<br />
τον έρωτα που ήθελα — τα μάτια σου με το ’παν<br />
τα κουρασμένα καί ύποπτα — είχες να με τον δώσεις.<br />
Τα σώματά μας αισθανθήκαν και γυρεύονταν·<br />
το αίμα και το δέρμα μας ενόησαν.<br />
<br />
Aλλά κρυφθήκαμε κ’ οι δυο μας ταραγμένοι.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFAA9a1eVrUGPNlmU_ci2_roxok_pTIwwfFD3JfCfo-ZcnRwYpldNnDBeSSTXc-9q6TC3Ca7MmtqQQcOt-PaGybqZ5cFP_RSCFL-oXLIp0go9v_BC1tjMd3mnI6BKJvs0kOjd2z8ullOEv/s1600/b68298.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFAA9a1eVrUGPNlmU_ci2_roxok_pTIwwfFD3JfCfo-ZcnRwYpldNnDBeSSTXc-9q6TC3Ca7MmtqQQcOt-PaGybqZ5cFP_RSCFL-oXLIp0go9v_BC1tjMd3mnI6BKJvs0kOjd2z8ullOEv/s320/b68298.jpg" width="216" /></a></div></div>Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-9108750952290125812012-01-04T14:32:00.000-08:002012-01-04T14:32:25.342-08:00ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Εδώ θα παραθέσω λίγα μόνο κομμάτια από αυτό το ποίημα του Όσκαρ Ουάιλντ, που το έγραψε μέσα από την φυλακή. Ο Α. Β Αλεξίου (εκδόσεις ελεύθερος τύπος) αναφέρει χαρακτηριστικά <q>Η μπαλάντα της φυλακής του Ρέντιγκ είναι μια σπαρακτική κραυγή ενάντια στην απάνθρωπη μεταχείριση Ανθρώπου από Άνθρωπο. Η νόμιμη βία της θηλειάς του δημίου , η άρνηση στους καταδικασμένους οτιδήποτε άλλου έξω από το θάνατο, η φρίκη και ο τρόμος όταν εκτελείται η έσχατη ανομολόγητη πράξη.</q> . <br />
Τι θέση έχει τότε ένα τέτοιο ποίημα σε μια συλλογή από ερωτικά ποιήματα; Κι όμως. Ο Ουάιλντ , πέρα από όλες τις προφάσεις και τις νόμιμες διαδικασίες των δικαστηρίων, καταδικάστηκε για τον Έρωτά του. Δεν μπορεί λοιπόν αυτό το ποίημα να ναι παρά ένα ακόμα ποίημά του για τον Έρωτα, το μεγαλύτερο από όλα. Δεν το έγραψε σε μια στιγμή έμπνευσης, προς τέρψη του κοινού, αλλά σε μια στιγμή τεράστιου πόνου. Ο ίδιος είχε πει στον Andre Gide κάποτε <q> Θέλετε να μάθετε το μεγάλο δράμα της ζωής μου;- Είναι ότι έβαλα όλη τη μεγαλοφυΐα στη ζωή μου , δεν έβαλα παρά το τάλαντό μου μες στα έργα μου.</q>. H μπαλάντα της φυλακής του Ρέντιγκ και το de profundis φαίνεται να τον διαψεύδουν. Και να φανταστεί κανείς πως και τα δύο γράφτηκαν σε μια περίοδο μεγάλης καταπόνησης του ποιητή. Σωματικής και ψυχικής. <br />
Ένα ποίημα για τον Έρωτα. Όχι αυτόν που βλέπουμε στις ταινίες. Δεν έχει τίποτα από happy end, έχει σκοτεινιά και θλίψη. Έχει ακόμα ελπίδα και μεγαλείο. Ο Έρωτας για έναν άνθρωπο, για τη ζωή, ακόμα και για τον ουρανό που μπορεί να βλέπει κανείς λίγα λεπτά μόνο κάθε μέρα σε μια βόλτα στην αυλή της φυλακής. Στην αυλή του σπιτιού, πίσω από το παράθυρο μιας πολυκατοικίας, πίσω από τη δική μας, προσωπική φυλακή. <br />
<pre><span style="font-family: verdana;">«<span style="font-size: 100%; font-style: italic;"> Μα κι ο καθείς σκοτώνει ό,τι αγαπάει,</span></span><span style="font-size: 100%; font-style: italic;">
<span style="font-family: verdana;">και πρέπει αυτό απ’όλους ν’ακουστεί.</span>
<span style="font-family: verdana;">Άλλοι με κολακεία σε σκοτώνουν </span>
<span style="font-family: verdana;">Κι άλλοι με ματιά φαρμακερή</span>
<span style="font-family: verdana;">Μ’ένα φιλί σκοτώνουν οι δειλοί,</span>
<span style="font-family: verdana;">Κι οι γενναίοι άνδρες με σπαθί.</span>
<span style="font-family: verdana;">Νέοι σκοτώνουν άλλοι την αγάπη τους</span>
<span style="font-family: verdana;">Κι άλλοι σαν γενούνε γέροι. </span>
<span style="font-family: verdana;">Με χέρι Λαγνείας άλλοι τήνε πνίγουνε </span>
<span style="font-family: verdana;">Κι άλλοι με Πλούτου χέρι</span>
<span style="font-family: verdana;">Κι επειδή πιο γρήγορα παγώνει έτσι το κορμί,</span>
<span style="font-family: verdana;">Οι πονόψυχοι σκοτώνουν με μαχαίρι.</span>
<span style="font-family: verdana;">Άλλοι για λίγο ερωτεύονται κι άλλοι για πολύ.</span>
<span style="font-family: verdana;">Άλλοι τον Έρωτα πουλάνε κι άλλοι τον αγοράζουν.</span>
<span style="font-family: verdana;">Άλλοι με βουρκωμένα μάτια τον σκοτώνουνε </span>
<span style="font-family: verdana;">Κι άλλοι βουβοί τον αφανίζουν</span>
<span style="font-family: verdana;">Κι ενώ ο καθείς σκοτώνει ό,τι αγαπάει,</span>
<span style="font-family: verdana;">Όλοι ωστόσο δεν πεθαίνουν.</span>
<span style="font-family: verdana;">…………………………………………………………………………………………..</span>
<span style="font-family: verdana;">Μαύρα μεσάνυχτα πάντα είχαμε μες στην καρδιά μας,</span>
<span style="font-family: verdana;">Και στο κελί μας μέσα αυγή,</span>
<span style="font-family: verdana;">Και τον τροχό γυρίζαμε και ξεφτίζαμε το σχοινί,</span>
<span style="font-family: verdana;">Ο καθείς στην Κόλασή του μέσα την ατομική.</span>
<span style="font-family: verdana;">Μα είναι πολύ πιο τρομερή η σιωπή</span>
<span style="font-family: verdana;">Από καμπάνας μπρούτζινης αντήχηση βροντερή.</span>
<span style="font-family: verdana;">…………………………………………………………………………………………..</span>
<span style="font-family: verdana;">Ποτέ δεν είδα άνθρωπο ν’αγναντεύει,</span>
<span style="font-family: verdana;">Με λαχτάρα τόση στη ματιά,</span>
<span style="font-family: verdana;">Αυτό που οι κατάδικοι ονομάζουν ουρανό,</span>
<span style="font-family: verdana;">Την οθόνη εκεί ψηλά τη θαλασσιά,</span>
<span style="font-family: verdana;">Και κάθε συννεφάκι που αρμενίζει</span>
<span style="font-family: verdana;">Όμοιο με πλεούμενο με ασημί πανιά.</span>
<span style="font-family: verdana;">…………………………………………………………………………………………</span>
<span style="font-family: verdana;">Δεν ξέρω αν οι νόμοι είναι άδικοι</span>
<span style="font-family: verdana;">Ούτε και δίκαιοι αν είναι ή σωστοί,</span>
<span style="font-family: verdana;">Μα κείνο που όλοι οι καταδικασμένοι το γνωρίζουνε,</span>
<span style="font-family: verdana;">Είναι πως δεν μπορούν τα τείχη να περάσουν ζωντανοί,</span>
<span style="font-family: verdana;">Και πως κάθε μέρα σαν χρόνος μοιάζει,</span>
<span style="font-family: verdana;">Χρόνος δίχως τέλος και αρχή.</span>
<span style="font-family: verdana;">…………………………………………………………………………………………..</span>
<span style="font-family: verdana;">Yet each man kills the thing he loves</span>
<span style="font-family: verdana;">By each let this be heard</span>
<span style="font-family: verdana;">Some do it with a bitter look</span>
<span style="font-family: verdana;">Some with a flattering word </span>
<span style="font-family: verdana;">The coward does with a kiss</span>
<span style="font-family: verdana;">The brave man with a sword»</span></span></pre></div>Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7988548578524575308.post-70937107484785559742011-11-28T00:59:00.000-08:002011-11-28T00:59:03.264-08:00Το μονόγραμμα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div align="left"><b><b>Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,<br />
μόνος,στόν Παράδεισο</b></b></div><div align="left"><b><b><br />
Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές <br />
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος <br />
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός <br />
<br />
Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι<br />
<br />
Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας <br />
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα <br />
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου. <br />
<br />
<br />
ΙΙ. <br />
<br />
Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται <br />
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν <br />
Εάν είναι αλήθεια<br />
<br />
Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουσαν γλυκά <br />
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά <br />
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή" <br />
Μιά στόν αέρα , μιά στή μουσική <br />
<br />
Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας <br />
Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο <br />
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες <br />
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί <br />
Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες <br />
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού <br />
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από <br />
τούς καταρράχτες <br />
<br />
Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ <br />
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό <br />
Στόν τοίχο , τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά <br />
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά <br />
<br />
Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό <br />
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο <br />
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος. <br />
<br />
<br />
ΙΙΙ. <br />
<br />
Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα<br />
<br />
Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω <br />
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος <br />
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια <br />
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη <br />
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω <br />
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές <br />
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε <br />
<br />
Ακουστά σ’έχουν τά κύματα <br />
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς <br />
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ" <br />
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο <br />
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά <br />
<br />
Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο <br />
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά <br />
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά <br />
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες <br />
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει <br />
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει <br />
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ <br />
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ <br />
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει: <br />
<br />
Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο <br />
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά <br />
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική <br />
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα <br />
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή <br />
<br />
Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο <br />
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα <br />
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου <br />
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι <br />
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο <br />
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς <br />
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου <br />
<br />
Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα. <br />
<br />
ΙV. <br />
<br />
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς <br />
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα, μ’ακούς <br />
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς <br />
Μαχαίρι <br />
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς <br />
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς <br />
Είμ’εγώ,μ’ακούς <br />
Σ’αγαπώ,μ’ακούς <br />
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ <br />
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς <br />
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς <br />
<br />
Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς <br />
<br />
Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες <br />
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς <br />
Νά μάς θάψουν , κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι <br />
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς <br />
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,μ’ακούς <br />
Τών ανθρώπων <br />
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει <br />
<br />
Στά νερά ένα ένα , μ’ακούς <br />
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς <br />
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς <br />
Όπου κάποτε οί φιγούρες <br />
Τών Αγίων <br />
Βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς <br />
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς <br />
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω <br />
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς <br />
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους <br />
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς <br />
<br />
Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς <br />
Τής αγάπης <br />
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε <br />
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς <br />
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς <br />
Δέν υπάρχει τό χώμα , δέν υπάρχει ο αέρας <br />
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς <br />
<br />
Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς <br />
<br />
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς <br />
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς <br />
Μές στή μέση τής θάλασσας <br />
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς <br />
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς <br />
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς <br />
Άκου,άκου <br />
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς; <br />
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς <br />
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς. <br />
<br />
V. <br />
<br />
Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς<br />
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους<br />
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού<br />
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου<br />
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω<br />
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο<br />
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό<br />
<br />
Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει<br />
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι<br />
Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα<br />
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι<br />
<br />
Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ’όλα τό γύρο<br />
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά<br />
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά<br />
<br />
Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού<br />
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου<br />
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό<br />
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο<br />
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς<br />
Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής<br />
Μέ τ’άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης<br />
<br />
Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη<br />
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή<br />
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή<br />
<br />
Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει<br />
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια<br />
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο<br />
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα ν’όλα της τά βοτάνια<br />
<br />
Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική<br />
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη<br />
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ<br />
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο<br />
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή<br />
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση<br />
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.<br />
<br />
<br />
VI.<br />
<br />
Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη<br />
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς<br />
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα<br />
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα<br />
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς<br />
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά<br />
τής θάλασσας<br />
<br />
Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί<br />
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί<br />
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει<br />
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί<br />
<br />
Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !<br />
<br />
Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί<br />
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί<br />
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι<br />
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί<br />
<br />
Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί<br />
νεογέννητο<br />
Μόνος,καί ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί<br />
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο<br />
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ολοστρόγγυλο<br />
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού<br />
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !<br />
<br />
<br />
VII.<br />
<br />
Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί<br />
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα<br />
<br />
Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή<br />
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ<br />
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ<br />
<br />
Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό<br />
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.</b></b></div><div align="left"><b><span style="color: black; font-family: Comic Sans MS; font-size: small;"><b>Οδυσσέας Ελύτης <<ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ>></b></span></b></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkhBd0G1TmyXDUwwfJOoU-M1B97X5rMnBHZhzwS1LofYrwmB8yEnCyZVt5TDqW0ObVlFbsC-9CpPSB4sbJEM9YZaJ8VmTZDkLB8rnRayY_oHZYflA_4lruJbXian2YL9g9FyestSh9bjp7/s1600/dakrya-01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="218" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkhBd0G1TmyXDUwwfJOoU-M1B97X5rMnBHZhzwS1LofYrwmB8yEnCyZVt5TDqW0ObVlFbsC-9CpPSB4sbJEM9YZaJ8VmTZDkLB8rnRayY_oHZYflA_4lruJbXian2YL9g9FyestSh9bjp7/s320/dakrya-01.jpg" width="320" /></a></div><div align="left"><br />
</div></div>Κοσμαδάκη Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/10084497093313929698noreply@blogger.com0