Με της Σιωπής τα Κρίνα

Με της σιωπής τα κρίνα που λυγούνε
μέσα στα νικημένα μου τα χέρια
με τις σκέψεις που μάταια κυνηγούνε
η μία την άλλη πέρα από τ' αστέρια.

Με τα μάτια που κάτι νοσταλγούνε
κάτι που είναι αγνοημένο πλέρια,
σα να μη βλέπουν, σα να μην αλγούνε
εξαϋλωμένα μάτια, μάτια αιθέρια.

Στέκω οραματισμένη και πιστεύω.
Δεν ξέρω τι πιστεύω.
Ξεφυλλίζω τα ποιήματα σου κι' όλο μεσιτεύω
στη σκέψη σου και στη βουλή του απείρου.
Κι όπως ποτέ τα μάτια δε σφαλίζω
ξέρω πως πια δεν είναι απάτη ονείρου.

Μ. Πολυδούρη
[1902 - 1930]

Δεν υπάρχουν σχόλια: